یکی از جذاب ترین ویژگی های همه آثار معماری اسلامی تمرکز آنها بر روی فضای بسته است ، در داخل آن برخلاف نمای بیرونی ، نمای کلی ساختمان و نمای بیرونی آن.
البته یک رایج و عمومیت شناخته شده این نگرش ، خانه مسلمانان است. در حیاط داخلی سازماندهی شده است ، دیوارهای بدون پنجره بلندی که تنها با یک درب پایین قطع شده اند به دنیای خارج ارائه می شود. اغلب چندین خانه در مجتمع دیواری بزرگتری جمع آوری می شوند که فقط از طریق یک درب کوچک و کوچک قابل دسترسی است ، که به یک گذرگاه داخلی داخلی منتهی می شود که از طریق آن می توان به خانه های فردی دسترسی داشت. این خانه ها و در مواردی حتی مجتمع های بزرگ ساختمان ، به شهر سنتی مسلمان ظاهر خاصی دارد که هنوز در نمونه های زیادی از مراکز شهرهای قدیم باقی مانده است.
بی اعتنایی به ظاهر بیرونی یک سازه اغلب در حد افراط و گاهی در بنایی عظیم مانند مسجد جماعت ایجاد می شود. اکثر آنها با احاطه شدن توسط ساختمانهای فرعی مجاور کاملاً پنهان شده اند. این “پنهان کردن” آثار تاریخی اصلی با فقدان نشانه های بیرونی شکل ، اندازه ، عملکرد یا معنای یک ساختمان همراه است. حتی اگر یک سازه نمای قابل رویت یا درگاه داشته باشد ، این ویژگی ها در مورد ساختمانی که در پشت آن قرار دارد ، چیز کمی به ما می گوید. به عبارت دیگر ، به ندرت نما نمایانی از سازمان یا هدف داخلی ساختمان مورد نظر نمی دهد. همچنین به ندرت می توان یک معماری اسلامی را درک کرد یا حتی ویژگی های اصلی آن را با نمای بیرونی آن تشخیص داد.
منبع: Racomplex.com
